yeniden..

Kişi ihtiyacı olan şeyi bütün dünyayı dolaşarak arar ve aradığını eve döndüğünde bulur. (George Moore)



Dışarıda sürdürülen normal! hayat bütün saçmalığıyla devam ederken birden bir ihtiyaç, bir zorunluluk doğar ve kabuğuna çekilmeye muhtaç olur insan.                  

İçerde olanları kimsecikler bilmez. Kimsecikler bilmemelidir de zaten. Belki..bazen..varsa.. yakındakiler anlar içinize kaçtığınızı ki, o da sadece o kadardır.. 

Düşüncelerinizi pek yavan buluyorsunuzdur artık...Onları kendinizden başkasına açmak, konuşmak, inançlarınızı, duygularınızı paylaşmak, kendinizi anlatmak ve…buradayım demek, burada yaşayan biri var demek zor geliyordur.

Ne yaşamış olduğunuza ve ne yaşayacağınıza değil, neyi, niçin yaşamakta olduğunuza odaklanma vaktiniz gelmiştir. Ne olmayacağınızın ayırdına varıp, ne olduğunuzu görebilmek için, o sıra içerideki işlerin nasıl yürüdüğünü öğrenmek daha önemlidir.    

Aynılaşmış ve de aynîleşmiş dünyada hem zaman hem mekan yorgunluğundan mustarip bir zihni susturmak zorunludur artık. Bu istek Kaf dağınızdır sizin. Şimdi normal olan budur: Dağı görmeyi öğrenene kadar sus pus olmak. Susacak..susturacaksınız.  Tek şart budur. Zihninizi kusacak duruma getiren her tür iç ses susturulacak!  Sonra..susmayı başardığınızda dağın ardında gizlenen esaslı bir dileğe sahip olmaya hak kazanırsınız. Artık gökyüzündeki yıldızları yeniden görmeyi isteyebilirsiniz...Şimdi duymak ve görmek vaktidir.

Eh..istekler sonsuzmuş...Bu pek umutlu ve bir o kadar da kıvrandırıcı hikayeden çıkmayı isteyip istememek size kalmış. İster içine girip olanı biteni  şaşkınlıkla izlersiniz, ister bir kaçış yolu ararsınız…Yalnız burada  bilmediğimiz bir şey vardır…ister isteniiir ister istenmez, onu bilemem, ama duyduğuma göre bu hikayeye giren bir daha kaçacak delik bulamazmış.

 

İyi güzel hoş da..zaten hikaye dediğinin zevki de böyle çıkmaz mıymış!? 

Ressamın imzasını okuyamadığım için yazamıyorum, ama hastasıyım bu resmin! Benimmiş gibi hep burda dursun isterim:)

ayferbilici