Ürkeklik

Anladım yeni yeni,tek başıma var olduğumu

ve yaşayabildiğimi iyi kötü böylece,

hem de korku duyduğumu bundan, yaşamaktan,

beni görmesinler istedim,

bilmesinler var olduğumu.

Solgun düştüm,zayıf,dalgın,

konuşmak istemedim tanıyamasınlar diye

sesimi, görmek istemiyordum

görülmüş olmamak için,

duvarlara sürünüyordum yürürken

kayan bir gölge gibi.


Giyinmiş olacaktım

kırık kiremitlerle, dumanla,

kalmak için orada, ama görünmeden

Bulunmak için orada,ama görünmeden,

bulunmak için heryerde, belli bir uzaklıkta,

saklamak için ilk yazın

uyumuna bağlanmış karanlık kimliğimi.

Bir kız yüzü, saf çarpışı

bir gülüşün, ki yarardı iki parçaya günü

ikiye böler gibi portakalı

Ve ben sokak değiştirirdim,

yaşamaya aç ve ürkek,

suya yakın, soğuğunu içmeden,

alevini öpmeden ateşe yakın

yüzümü örtüyordu bir gurur maskesi

ve incecik oldum ve bir mızrak gibi kavgacı,

kimseye kulak asmadan

-buna karşı koyuyordum çünkü-

duvarla çevrilip,

yakınışlarım

yaralı bir köpeğin bağırması gibi

bir kuyunun dibinden.

Ürkeklik-Pablo Neruda/Çev:Sait Maden