Dün gece 'amaçsız yaşamak mümkün mü?' diye bir soru geçti zihnimden...Birkaç dakika düşündüm bu soruyu.Neden olmasın?Biraz boş versem,biraz koşturmasam,biraz savaşmasam,biraz dinlensem olmaz mıydı sanki?Ama sadece birkaç dakika sürdü bu sorgulama... Hani "amaçsızsan insan değilsin" manasına gelen özlü sözler,deyimler,kitaplar vardır ya onlardan bir kaçı üşüştü beynime sonra.O sözlere,o kitaplara sinirlenmeye başlamıştım son zamanlarda ve bu nedenle de atladım üzerlerinden,onları görmezden geldim bu kez.
O zaman da "Aylak Ruhlar"ı geldi aklıma ünlü düşünürün;O da ruhuna edebileceği en büyük iyiliğin onu tam bir başıboşluk içinde bırakmak olacağını düşünmüş ama deneyiminin sonunda "Ruh başıboş kalınca türlü hayaller kuruyor....İstediğimin tersine ruhum,yularından kurtulup kaçan bir at gibi kendini daha fazla yoruyor."demişti.
Bu hiç de bana göre değil.Ben dinlenmek istiyorum, biraz da sükunet istiyorum, kargaşa değil. Montaigne'ye ve de tabii zamanıma saygılı olmalıyım.Böylece amaçsızlıktan vazgeçtim ben de.Amacı olmayanın, nasıl bir insan olduğunu öğrenemeyeceğim yani...
İyi de ben şimdi ne yapacağım?Umutsuz yaşanmadığı gibi amaçsız da yaşanmıyorsa insanın bir -en azından bir- amacı olmalı.Dur bakiim sanki bir kuytuda bir amacım vardı benim...Böyle sorgulama zamanlarımda hızır gibi yetişir imdadıma.Evet tabii ben her zamanki gibi kendimle uğraşsam ya.Amaç mamaç diyene kadar o anlamsız büyük büyük hayalleri silsem atsam defterden,yerlerine şöyle daha aklı başında minik minik kenar süsü kıvamında bir iki amaççık !? koysam kenara olmaz mı? Bahar ucuzluğundan kırmızı manto almalıyım,temmuz ayında saçlarıma perma yaptırayım,ay başında canım kedime yeni bir tırmalama tahtası alınacak...Eh tamam oldu işte...Şimdilik bu kadarı beni bir süre idare eder.Şimdi çok iyiyim bak.Bi dahaki sefere bu amaççıkları biraz daha arttırmalıyım.(Bak bu da başlı başına bir amaççık işte sana)Yine de en fazla iki tane eklemeli,fazlası ağır gelir sonra.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder