Bir sevgi masalıdır bu aslında...

Var olan her şey hayat denilen bir sahnede kendisi için yazılmış ve biricik olan bir oyunda başrol oynamakta. Öyle ki, oyuncu ben oynamıyorum dese de rolünü oynuyor. Oyun metnine mecbur olmakla, doğaçlamanın bir sınır çizgisi yok bu konuda; rolü oynamamak olan, oynamayanı oynuyor. Ve bu dev sahnede en küçük bir ayrıntı bile kendisinin dışındaki her şeyle etkileşim halinde. Biri bir yerde havanda su dövse, o suyun minik dalgası uzaklardaki bir sahili hoyratça döven dev dalgalara dönüşebiliyor. Öte yanda bir başkası kendisine sunulan oyunu yıldızlandırırken o yıldızın tozu diğer bir oyuncuya değebiliyor.

Taşların..hayır yerinden kaldırılamayacak kadar büyük kayaların..hatta arza çakılmış dağların bile durağan olmadığı bir sahnede her bir oyuncu kendi yolunda ilerlerken yolda karşılaştığı her şey ile yeniden ve yeniden şekil almakta..yani her an yeniden doğmakta. Her gün her an yaşadığımız olaylar, maruz kaldığımız dalgalar, fırtınalar, altında kaldığımız çığlar, kayalar, işittiğimiz sözler, okuduğumuz satırlar, tanıdığımız insanlar, gittiğimiz yerler, girdiğimiz işler bizi değiştirmekte ve yenilemekte.

Zorla ya da güzellikle; biz bu yeniliklerle yeniden doğarız. Neye direnirsek onun da bize direneceğini biliriz hepimiz. Gizli veya âşikâr. Çatışma, huzursuzluk ve mutsuzluk gelir ardı sıra. Uyum gösterdiğimizde ise uzlaşma, sevinç, huzur…

Severken elimize batan dikeni için gülü öldürmek, hayata direnç göstermektir. Dikenin var oluş sebebini düşünmek çok da zor değil oysa. O andan biraz uzaklaşmak yani aslında oyunlarımızı OYNARKEN SEYRETMEK bize yeni bir bakış açısı da kazandırabilir. Başımız ağrıdığında “neden ağrıyorsun Allah’ın cezası” deyip, onu neden kesip atamadığımızı da görebiliriz belki o zaman…İşte o zaman bir rahatsızlığı haber veren ağrı gibi dikenin de bir hikâyesi olduğunu ona da bir rol yazıldığını bilebiliriz. Bana kalırsa burada dikkate almamız gereken en önemli şey her varlığın kendi oyununun başrolünde oynarken aynı zamanda diğer varlığın hizmetinde olduğudur. Hilafsız hepimiz kendi hayatımızın yıldızı olabiliriz ama yine aynı hepimiz, yine hilafsız diğerlerimizin hizmetindeyiz.

Âşık der incidenden, incinme incidenden Kemâlde noksan imiş, incinen incidenden.*

Bunu böyle bilip, gördüğümde bendeki kırgınlık, bendeki çatışma ve bendeki öfke bitiyor. Hatta öfkenin hemen ardından hissettiğim utanç duygusu da bitiyor. Yani tecrübeyle sabittir bu dediklerim. Kırıldığım, incindiğim sonrasında kızdığım için üzüntü duyuyorum bu defa..Ancak ilk evre ile kıyaslandığında çok kısa sürüyor bu ikinci aşama. En sonunda yaşadıklarımın nedenini anlasam da anlamasam da bir nedeni..tamamlayıcı bir nedeni olduğunu anlamak ve üzerimde birikmiş yılların tozunu, çamurunu silkeleyen bir taştan razı olma duygusu inanın bana bir çok duygudan güzel.

*Alvan’lı Efe

Resimler: Renoir ( Dansçı & Çiçek sulayan çocuk)