Yaşamak Cesaret İster

Aklımla yaşarsam güvenlik ve esenliği garantilermişim gibi gelir her zaman..

Bununla birlikte aklımı ruhuma denk getirir de, ikisini birbirine harmanlar, bütünleyebilirsem itina ile..o zaman da insan olmanın hazzını duyarım.

Ruh dediğim gönlümdür; duyguya mekan olmuş can evim, yüreğimdir benim...

Sonsuz olan'dan gelir Ruh, sonsuzdur, sınırsızdır. Ve aklın sınırları hepimizce malumdur..

Akıl ışıklanmaz ise ruhtan, kalıplara soktuğumuz düşüncelerden ve o dar kalıplarda yaşamaktan ibaret olur hayat. Teraziyi iyi ayarlayıp, denge kurmalı...gönülle akıl, can ciğer dost olmalı.

"Akıl ruhtan feyz alır" diyen Mevlana, işiten kulaklara tefekkürden ibaret olduğumuzun sırrını da vermiş:

"Can konağını aramadaysan, cansın; bir lokma ekmek arıyorsan, ekmeksin. Şu nükteyi biliyorsan işi biliyorsun demektir: Neyi arıyorsan O'sun sen!"

Elimiz korkak alışmışsa ya da çaresizliği öğrenmişse aklımız, insan oluşumuzu kutlamaktan mahrum kalırız.

Sözümün özüyle; isteyebilenler, isteneni inançla perçinler ve çabayla işlerlerse onu, olacak olanı yaşamaya hazır olurlar.

Yaşamak için cesareti seçer
ve yolculuğa çıkar insan..
kalıplarından sıyrılıp,
hem dem yeniden..

yeniden..doğar..