Düşünceler duyguları ve davranışları etkilediğine göre bir işi yapamayacağımızı düşünürsek enerjimizi gereken yöne gerektiği biçimde yöneltemeyiz. Dolayısıyla o işi -normal şartlar altında- yapamayız. Ancak eğer neyi yapabileceğimizi düşünür ve inanırsak, beraberinde o iş için elimizden geleni ardımıza koymayız…Sonuçta inanç ve gayretin birlikteliği bizi yaşamak istediklerimize daha kolay ulaştırabilir.
Karamsar hastalara oranla iyimser hastaların iyileşme hızları ve oranlarının daha yüksek olduğunu gösteren araştırmalar yadsınamaz. Eğer kendimize ve dünyaya karşı iyi duygular taşıyabilirsek bu durum, hormonları, sinir sistemini, dolaşım sistemini olumlu yönde etkiliyor, bağışıklık sistemini güçlendiriyormuş…
Yaşadığımız zorlukların geçici olduğunu –hatta onların birer gereklilik olduğunu- düşünmeyi başarabilirsek hayata umutla bağlanmak daha kolay olacaktır..Böylece bazen yüreğimizde gereğinden fazla yer kaplayan korku ve endişelerimizden de kurtulabiliriz.Konunun manevi boyutu bir tarafa , ruh sağlığımız için umut,insanın mutlu anlara sahip olabilmesi için şarttır diye düşünüyorum.Tabii sınırları değil ama şansımızı zorlayıp,mantık ve akıl dışı beklentilere saplanmak bizlere hüsrandan başka bir şey sağlamayacaktır.Ama akl-ı selim zaten böyle bir duruma girmeyecektir.
Şimdi kendi adıma diyorum ki; yukarıda yazılanların hemen hepsini bilirim,bilirim de bin bir sebeple bildiklerimi fiiliyata geçiremem.Aslında biraz gayretle düşüncelerimi iyiye yönlendirmek hiç de zor olmamalı.Hiçbir şey yapamazsam bile sabah kalktığımda –inançla- “bu gün hayatımda iyi bir şeyler olsun” da diyemez miyim?Ama olay bu kadar basit değil,ben burada düşüncenin şu ünlü “gücünden” söz etmiyorum… düşman tavırlardan ve nefret duygusundan arınmış iyi düşüncelerden, yanı sıra çalışmanın ,inancın ve istemenin gücünden söz ediyorum. Onun için de yazı başlığım için Emerson'un ünlü sözünü seçtim. Ben iki üç gündür yapmaya çalışıyorum bunu…her şey çok güzel olmuyor tabii ama, hiç de fena şeyler yaşamıyorum doğrusu…en azından durum umut vaat ediyor şimdilik:)
Karamsar hastalara oranla iyimser hastaların iyileşme hızları ve oranlarının daha yüksek olduğunu gösteren araştırmalar yadsınamaz. Eğer kendimize ve dünyaya karşı iyi duygular taşıyabilirsek bu durum, hormonları, sinir sistemini, dolaşım sistemini olumlu yönde etkiliyor, bağışıklık sistemini güçlendiriyormuş…
Yaşadığımız zorlukların geçici olduğunu –hatta onların birer gereklilik olduğunu- düşünmeyi başarabilirsek hayata umutla bağlanmak daha kolay olacaktır..Böylece bazen yüreğimizde gereğinden fazla yer kaplayan korku ve endişelerimizden de kurtulabiliriz.Konunun manevi boyutu bir tarafa , ruh sağlığımız için umut,insanın mutlu anlara sahip olabilmesi için şarttır diye düşünüyorum.Tabii sınırları değil ama şansımızı zorlayıp,mantık ve akıl dışı beklentilere saplanmak bizlere hüsrandan başka bir şey sağlamayacaktır.Ama akl-ı selim zaten böyle bir duruma girmeyecektir.
Şimdi kendi adıma diyorum ki; yukarıda yazılanların hemen hepsini bilirim,bilirim de bin bir sebeple bildiklerimi fiiliyata geçiremem.Aslında biraz gayretle düşüncelerimi iyiye yönlendirmek hiç de zor olmamalı.Hiçbir şey yapamazsam bile sabah kalktığımda –inançla- “bu gün hayatımda iyi bir şeyler olsun” da diyemez miyim?Ama olay bu kadar basit değil,ben burada düşüncenin şu ünlü “gücünden” söz etmiyorum… düşman tavırlardan ve nefret duygusundan arınmış iyi düşüncelerden, yanı sıra çalışmanın ,inancın ve istemenin gücünden söz ediyorum. Onun için de yazı başlığım için Emerson'un ünlü sözünü seçtim. Ben iki üç gündür yapmaya çalışıyorum bunu…her şey çok güzel olmuyor tabii ama, hiç de fena şeyler yaşamıyorum doğrusu…en azından durum umut vaat ediyor şimdilik:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder